Hoofdstuk 1

Het restaurant zat vol. Om me heen zaten stelletjes, families en wat ik niet anders kan omschrijven dan zakenrelaties met elkaar te dineren. Ik hoop tenminste dat het zakenrelaties waren, want wie in elke andere denkbare situatie zo formeel met elkaar dineert, is gedoemd eenzaam te worden.
    Ondanks mijn relatief jonge leeftijd ben ik een ouderwetse journalist te noemen. Journalisten kun je met enige verbeeldingskracht indelen in twee categorieën. De hippe – over het algemeen wat jongere – verslaggevers die zoveel straattaal en anglicismen verwerken in hun betoog dat het nauwelijks nog leesbaar is. Daarnaast staat een aan uitsterving onderhevige groep ouderwetse journalisten die vooral te herkennen is aan oubollig en clichématig taalgebruik. Zo is het nooit gewoon warm, maar altijd ‘allesverzengend heet’ en worden voetbaltrainers steevast ‘oefenmeesters’ genoemd. Synoniemen die zo platgetrapt zijn, dat ze niet meer met goed fatsoen zijn te drukken in een zichzelf respecterend dagblad.
    Ik val dus in de categorie ouderwets, maar mijd daarbij bewust het corresponderende taalgebruik. Ik neem geen gesprekken op met een voicerecorder of mijn telefoon, maar schrijf in een onleesbaar handschrift associatief steekwoorden op in een versleten zwart leren notitieboekje om ze thuis uit te werken tot een samenhangend verhaal. Ik werk in een interview niet netjes een vragenlijst af, maar laat bewust veel ruimte voor improvisatie, voor het echte gesprek. Jonge verslaggevers hebben te veel haast. Het is goed om een gesprek te laten meanderen, en vaker dan niet staan de interessantste dingen niet in je vragenlijstje. Het is eigenlijk net als fotografie. Je kunt de techniek wel beheersen, maar als je het moment niet pakt, ga je nooit iets noemenswaardigs produceren.
    Ik stond op het punt Nederlands bekendste acteur te interviewen. Tenminste, dat was hij lange tijd. Franck Heeresma had de film- en toneelwereld in Nederland inmiddels bijna vijf jaar geleden de rug toegekeerd. Niet voor niks, kan ik je zeggen, maar daarover later meer.

Ik had het perfecte decor uitgezocht voor ons gesprek. Het restaurant was chique, maar niet overdreven formeel. De eikenhouten tafels stonden ver genoeg van elkaar om enige privacy te suggereren, maar dicht genoeg om mensen wel een glimp te gunnen. Boven de tafels hingen kolossale kristallen kroonluchters en op de tafel stond een karaf water met daarnaast twee omgedraaide glazen. Op de achtergrond, niet te hard om opdringerig te zijn en niet te zacht om te verdrinken in geroezemoes, klonk stemmige muziek.

Franck was weliswaar al enige tijd van de televisie verdwenen, maar was nog altijd een opmerkelijke verschijning. Ruim over de een meter negentig en altijd stijlvol gekleed in driedelige pakken van Boss, Hillfiger of Armani. Met zijn karakteristieke zelfingenomen tred wandelde hij achter de gastheer aan naar mijn tafel. Onze tafel. Bij binnenkomst had ik direct geprotesteerd bij de gastheer toen ik de centrale ligging van onze tafel had ontdekt. Midden in het restaurant.
    Een groot acteur onwaardig, had ik zwaar aangezet gesteld, en de geschrokken ober had me zichtbaar aangedaan op het hart gedrukt dat ze een rustigere tafel konden bijzetten en dat we ons na het aperitief konden verplaatsen. Als het om bekende mensen gaat openen sommige deuren zich vanzelf.

Ik stond op en Franck gaf me een stevige hand.
    ‘Steven,’ zei hij kortaf, en gaf een nauwelijks waarneembaar knikje. ‘Ik heb wel eens iets van je gelezen, volgens mij,’ vervolgde hij. ‘Was dat interview met de minister-president niet van jou? Ik volg het nieuws niet zo, moet ik zeggen.’
    Franck wachtte niet op antwoord en ging zitten in de stoel die de gastheer voor hem aanschoof. Hij glimlachte. Niet echt een gulle vriendschappelijke lach, maar meer een lach die het midden hield tussen cynisch en argwanend. Hij pakte de wijnkaart en bestelde na enkele tellen een Argentijnse rode wijn die ik niet meer bij naam zou kunnen noemen.
    Ik spreidde mijn vingers enkele malen, mijn hand nog rood van de aan mishandeling grenzende handdruk van zojuist. Ik waardeer mensen met een ferme handdruk wel. Daar borrelt over het algemeen een goede dosis arrogantie achter, en dat was precies waar ik naar op zoek was deze avond. Niemand leek Franck te herkennen, iedereen at rustig door en ik kon geen geïntrigeerde blikken of aanstotende ellebogen om me heen waarnemen.
    ‘Voor mij hetzelfde,’ beantwoordde ik de vragende blik van de ober, die emotieloos richting de keuken beende. Ook hij leek de grote Franck Heeresma niet te herkennen, of gaf daar in elk geval geen blijk van.
‘Zo vergankelijk is roem dus,’ kon ik niet nalaten te denken.