I

We trekken langs ruïnes
die met elkaar strijden
om het zwaarste verval
het deert ons niet
dat het vocht in de lucht
tastbaar wordt
onze benen lijken onvermoeibaar
de regen laat zijn sluier vallen
over onze gebogen hoofden
zwaluwen duiken
door de zwarte wolken
botsen op elkaar
we hebben altijd geknield
voor schoonheid
daarom kiezen we elk
een gevallen vogel
bergen hem onder onze jas
om hem te begraven
op onze bestemming

II

De stenen klampen
zich vast aan onze voeten
dwingen ons tot
een tragere mars
ook het hoge gras
buigt tegendraads
schaart zich dicht
om onze lichamen
grijpt terwijl we
even niet kijken
naar onze handen
die tasten naar een doortocht
naar wat opdoemt in de verte
de stad is een gevallen vrouw
die ons wil verleiden
ze wacht in het dal

III

Havelozen delven
relieken uit rotsgraven
om ze te verkopen
in wemelende straten
we houden onze vogel
dicht bij het hart
stappen over hun kramen heen
met zevenmijlslaarzen
in de droge haven bieden
kinderen ons hun laatste suiker,
drenkelingen een hap zoute lucht
voor een glimp op onze naakte huid
een mondvol water
voor een streling
van het dons onder onze oksels
voor niets ruilen wij dit kleinood
stemmen rijzen en dalen
we twijfelen niet over wie
door oude goden gezonden
onze queeste komt temperen

IV

Mannen met naalden door hun wangen
vragen aalmoezen, zonder de lompen van bedelarij
vermoedelijk weten ze wat we verbergen
hun ogen graven door onze kleren heen
tot ze de veren op onze borst ontwaren
gefluister verwijdert elke laag
bescherming van onze slapende engel
snavels drukken in onze wonden
wanneer één man overeind komt
gaat het hele volk staan als een reus
ze lopen als een kudde stieren door de straten
raken onze hielen met rode palmen
gebeden kennen we niet meer
alleen de weg is dezelfde gebleven
we rennen tot onze voeten
overbodig worden
als vanzelfsprekend duwen vleugels
zich door onze huid heen
om ons op te tillen
boven hun verbijsterde hoofden