Elders bespreekt

Het lieve leven

van Didi de Paris

B O E K B E S P R E K I N G

Het lieve leven 2

Didi de Paris, Het lieve leven
1985, Konkreet

Ik had dit boekje. Twee keer zelfs! Het eerste exemplaar, op aanraden van Richard, verkoper van Boekhandel Academia op de hoek van de Oude Delft. Ik had net een rits boeken van Henry Miller via die boekwinkel laten overkomen uit Amerika en wist even niet wat verder te lezen. Het dunne boekje met zijn lichtblauwe omslag maakte niet veel indruk, maar ik wilde de boeken nog niet achterlaten. Zoals wel vaker zette ik me op de onderste treden van de trap en begon – dan toch maar – in Het lieve leven te lezen. En stopte niet meer voor ik het uit had! Ja, ik wilde het tóch wel graag naast de Millers in mijn boekenkast hebben.

En daar heeft het een tijdje gestaan, dit verhaal van een werkloze jongere. Hij verdeed zijn tijd aan flipperen, en wat rondhangen. Niet echt een verhaal met een plot dus, maar ja, ik was Miller gewend en was van die manier van schrijven gaan houden. Zo erg dat ik het zelf, zonder veel succes toen nog, probeerde te imiteren. Ook Didi de Paris ging ik bewonderen; hij was maar een paar jaar ouder dan ik, maar had dan toch maar mooi even een ‘lekker’ boekje geschreven!

De jaren verstreken. Woelige jaren met krakersrellen in Amsterdam, waar ik studeerde. Ik moet Didi daar persoonlijk ontmoet hebben, we stonden aan dezelfde kant. We kenden elkaar niet, gelijkgestemde onbekenden voor elkaar. Ik vernam dit aardige, onnutte en volstrekt onbelangrijke feit dan ook pas tientallen jaren later. Dankzij de moderne sociale media. Op een of andere manier had ik kans gezien daar contact met Didi te leggen, na zoveel tijd is het mij ontschoten wat daarvoor precies de reden was. Ik woonde inmiddels in Brazilië, het eerste exemplaar van Het lieve leven was, samen met zoveel andere titels, ergens, ooit, bij een of andere verhuizing verloren gegaan. Maar Didi had nog één auteursexemplaar, dat hij me zonder problemen (zonder kosten ook) zomaar toestuurde! Dat exemplaar heb ik ook niet meer. De tropische vochtigheid en het kruipende en vliegende ongedierte van het Amazonegebied hebben er korte metten mee gemaakt. Schaamteloos en ongehoord, maar het is geschied, niets meer aan te doen.

We hielden contact, Didi en ik, terwijl ik zo ongeveer maandelijks oproepen plaatste op sites voor tweedehandsboeken. Het lieve leven mocht niet blijven ontbreken in mijn steeds doelgerichtere verzameling leesvoer. Ja, ik zei het, de jaren verstreken en ik was bedaard geworden, had meer kennis van de boeken die erbij horen. We dronken op afstand, Didi Belgische Duvels en ik ‘51’, een goedkope Braziliaanse cachaça. We deden gek, schreven elkaar uit dronkenschap de meest briljante korte tekstberichtjes. Het werkte niet: mijn smeekbedes om nóg een exemplaar bleven onbeantwoord, bij de schrijver omdat hij er geen meer had. Mijn gezeur op de sites leverde ook volle jaren lang geen enkele reactie op.
    ‘ik ben ‘n god, ik heb alles zelf in handen,’ zegt Didi ergens in het boekje. Natuurlijk ben ik een god en dan is opgeven geen optie! De verstreken jaren hadden dan geen derde exemplaar opgeleverd, maar ik had wél een Facebookpagina: ‘ik heb mezelf opgenomen in mijn vriendenkring, ik heb mezelf aanvaard, en eindelijk ben ik zelf iemand geworden’ [citaat uit Het lieve leven]. Ik word bezocht en gevolgd door een paar duizend literatuurliefhebbers. Het zóú toch kunnen dat onder al die mensen er eentje zit die Het lieve leven op z’n minst ergens had gezien?

GELUK! Stef Huenaerts, een vriend uit Didi’s jeugd, had de tekst. Een pre-boekversie zelfs, de allereerste uitgave, het echte werk. Het werk waarmee de schrijver zelf de boer op was gegaan, op ouderwets getikte bladen, dat werd verkocht in diepvrieszakken. En … in sommige zakken met een gratis scheermesje erbij. Bladen ook met handgeschreven correcties van tikfouten.
    Deze bladen zijn een nieuw boekje aan het worden. De verbeteringen zijn digitaal verwerkt, de pagina’s afgedrukt bij de eerste de beste sneldrukkerij en met de hand gebonden door René van Rutten. Het omslag is veranderd, geen zwarte letters fantasieloos gerangschikt op een lichtblauwe ondergrond. ‘het uiterlijke, ja, het uiterlijke is belangrijk’ [citaat uit Het lieve leven]. Dit boekje verdient iets beters, ik zal eraan gaan werken.

Inmiddels heeft Didi de Paris meer boeken geschreven, veel poëzie, maar ook wat prozatitels (uitgegeven bij In de Knipscheer). De wensen zijn nog niet op!

Boekbespreking door Jan Oldenburg

Didi de Paris (Leuven, 1957) is autodidact en werkt als huisman. Tijdens de punkperiode was hij actief als performer en begon hij in nauwe samenhang daarmee ook te schrijven. Hij debuteerde in 1985 met de novelle Het lieve leven. Meer aandacht kwam er vanaf zijn tweede boek, Maladie d’amour, uit 1987: een ‘therapeutische’ roman over problemen met relaties, werksituaties en (geestelijke) gezondheid. Kenmerkend voor dit en het andere werk van de auteur zijn de fragmentarische tot chaotische opbouw, de cynische tot absurdistische toonzetting en de barokke, associatieve stijl. Didi de Paris werkt mee aan Gonzo Circus, tijdschrift voor actuele en subculturele kunst en muziek. (bron: Literauur Vlaanderen)
De in 1959 in Delft geboren Jan Oldenburg is verknocht aan literatuur sinds hij als kind zijn eerste boek kreeg. Geen boek uit de kleine bibliotheek van zijn vader dat hij niet las met een aandacht die hem zelfs de vertalers deed waarderen. Een studie Literair Vertalen aan de UvA en cursussen op dit gebied aan verschillende Europese universiteiten waren een logisch gevolg. Briefwisselingen met een bekende vertaler van Braziliaanse literatuur waren een medeoorzaak van zijn migratie naar het Amazonegebied, waar hij sinds 2006 woont en werkt. Zijn ervaringen als net begonnen immigrant verwerkte hij in Boêmio, een in het Portugees geschreven semi-autobiografie, die hij momenteel bewerkt tot Inkt op papier. Daarnaast publiceerde hij vertalingen van het werk van moderne Braziliaanse dichters, die hij ook begeleidt. Oldenburg staat ook Nederlandstalige schrijvers terzijde bij hun creatieve arbeid.