We keken uit ramen waar kinderen speelden.
Het nachtuur nul drie nul drie was nabij.
We verloren onze handen in weke zomeraarde,

magmadiepe boomstammen, gevelde zilverlijven
gestrekt naar het Noordland. Ik zei: leg je handen
op mijn rug. We wachten leeg gesneeuwde wolken af,

tellen rode zonnen, kunnen nog terug. Je zei:
houd de wijzers anders vast, tegen als laat op de middag
in kruinen van bomen de regen valt.

Als later de pillen, de uren langer duren.
Het sublimeren start.